Rozdział 3 "Leon, to jest Francesca"

   Leon szedł dalej ścieżką i miał nadzieję, że szatynka go nie zauważy. Niestety, dla niego, usłyszał jak ktoś woła jego imię. Stanął w miejscu i uśmiechnął się sztucznie. Odwrócił się w stronę Violetty i tamtego chłopaka. Dziewczyna pokazała mu, aby do nich podszedł. Tak też zrobił.
- Cześć Leon. - uśmiechnęła się do niego uroczo. On od razu go odwzajemnił, ale gdy spojrzał na jej towarzysza, uśmiech tak szybko jak się pojawił, tak szybko zniknął. - To jest Danny.
   Szatynowi kojarzyło się to imię. Po chwili przypomniał sobie. To ten sam chłopak co pierwszego dnia w szkole pisał do niego karteczkę. Od razu poprawił mu się humor. Uścisnął rękę blondynowi.
- Nie przyszedłeś wtedy. - Leon spojrzał zdziwiony na Violettę, która pokazała Dannemu, że trzyma kciuki.
- Nie przyszedłeś wtedy na spotkanie i Danny poprosił mnie, abym pomogła mu cię znaleźć. Chciał z tobą pogadać, zbliżyć się. - wyjaśniła mu.
- Ale ja nie jestem gejem. Przepraszam, nir chcę cię urazić. Możemy się zaprzyjaźnić, ale nie interesują mnie chłopcy. - teraz Violetta się zdziwiła.
- Nie jesteś gejem? Myślałam, że tak, jak mówiłeś, że jesteś jeszcze prawiczkiem.
- Jesteś prawiczkiem? - tym razem głos zabrał Danny.
- Czy to aż tak bardzo dziwne? - szatyn spojrzał raz na Castillo, a raz na blondyna. - Jestem nim, bo żadna nie chciała się ze mną przespać. - Leon poczuł jak zaczyna się lekko rumienić.
- Czemu żadna nie chciała z tobą spać? - spytali się równocześnie.
- Nieważne. - szatyn spuścił głowę.
- Trudno, możemy zostać przyjaciółmi. Masz na dzisiaj jakieś plany?
- Idziemy razem z Diego i dziewczynami do klubu. Też możesz wpaść.
- Będę, to do zobaczenia. - Danny dał buziaka w policzek Violettcie i odszedł.
- Przepraszam, myślałam, że jesteś innej orientacji seksualnej niż ja.
- Nic się nie stało. - stali chwilę w ciszy. Chłopak chciał ją przerwać i może zaprosić gdzieś dziewczynę, ale nie wiedział jak.
- To ja już pójdę. - odeszła kawałek, ale nie za daleko.
- Violetta! - Leon krzyknął za nią. Szatynka szybko odwróciła się do niego przodem. - U nas w barze jest nowy koktajl. Gdybyś chciała to możesz przyjść z przyjaciółkami, albo chłopakiem. - od razu stracił się w myślach za to co powiedział.
- Dziękuję, ale nie mam chłopaka, więc wpadnę z przyjaciółką. Cześć.
- Cześć. - odpowiedział i gdy szatynka była już daleko ucieszył się, że nie ma nikogo. Zadowolony wrócił do domu.

   Violetta siedziała razem z Ludmiłą i Dannym w ich loży, kiedy Leon i Diego poszli po drinki. Rozmawiali na różne tematy. W końcu zszedł na dzisiejszą propozycję Leona.
- Zaprosił cię na koktajl? - upewniała się blondynka.
- Tak, ale z chłopakiem albo przyjaciółkami. Powiedziałam mu, że jestem sama i wpadnę z przyjaciółką.
- Podobasz mu się. - stwierdził od razu Danny. - Gdy mówił, że nie interesują go chłopcy, patrzył na ciebie. Zresztą słyszałem jak rozmawiał z Diego. Nie wiem dokładnie o czym, ale usłyszałem twoje imię. - obie dziewczyny spojrzały na siebie.
- Dobra, ale dlaczego powiedziałaś, że jesteś sama. Czy ja o czymś nie wiem? - Ludmiła spojrzała na nią groźnie.
- Wiesz o wszystkim. Nie wiem dlaczego tak powiedziałam, ale widziałam że się uśmiechnął. Tak w ogóle coś długo ich nie ma.
- A ty od kiedy się tym przejmujesz? Nigdy ci nie przeszkadzało, że Diego nie wracał przez kilkanaście minut. - Danny spojrzał znacząco na Ludmiłę. Blondynka zrobiła to samo, a Castillo sprzedała im kuksańca w bok.
- Czyli jednak chodzi o Verdasa. - blondynka zdąrzyła to powiedzieć i jakaś dziewczyna do nich podeszła.

   Verdas siedział razem z Hernandezem przy barze i kończyli pić swoje drinki. Rozmawiali o wszystkim i o niczym. W pewnym momencie Diego zaczął rozmowę o Violettcie.
- Pomogę ci z nią. - brunet poklepał po ramieniu przyjaciela.
- Z kim? - szatyn nie wiedział o co chodzi.
- Z Violettą, pomogę ci ją poderwać. Z tego co wiem, to wczoraj coś ci nie poszło.
- Skąd wiesz?
- Jestem z nią bliskimi przyjaciółmi. Kochamy się, ale jak brat i siostra.
- Naprawdę mi pomożesz? - spytał po chwili.
- Tak, ale pogadamy o tym jeszcze.
- Dzięki stary. - wzięli nowe drinki i wrócili do reszty. Leon gdy podszedł do loży, gdzie była reszta zobaczył nieznaną mu dziewczynę. Usiadł naprzeciwko Violetta i postawił drinki, które trzymał na stoliku. Jednego z nich podsunął szatynce.
- Widzę, że masz kolejnego adoratora. - odezwała się brunetka. Verdas bardziej jej się przyjrzał. Stwierdził, że to była ta sama dziewczyna, której przyglądał się Diego przed szkołą.
- Leon, to jest Francesca. Fran jest niedoszłą dziewczyną Federico. - szatyn zmarszczył czoło. - Fede to ten, którego poznałeś w barze.
- Leon. - chłopak wstał i podał dłoń dziewczynie, którą uścisnęła i również podała swoje imię. Verdas usiadł z powrotem.
- Fran, może chciałabyś zatańczyć? - Diego podszedł do brunetki i wystawił w jej kierunku rękę. Ta tylko skinęła głową i poszli na parkiet. Danny razem z Ludmiłą puścili sobie oczko i także poszli na parkiet. Takim oto sposobem Leon i Violetta zostali sami. Szatynka miała nadzieję, że chłopak poprosi ją do tańca, ale tak się nie działo. W końcu postanowiła przerwać niezręczną ciszę.
- Jak ci się podoba u nas w szkole? - Leon, gdy tylko usłyszał jej głos, skierował swój wzrok na właścicielkę pięknych i czekoladowych oczu.
- Jest super, naprawdę. - uśmiechnął się lekko.
- Czym się interesujesz?
- Uwielbiam malować i rysować. A ty?
- Ja lubię pozować. Może kiedyś mnie namalujesz? - chłopaka zatkało. Nie spodziewał się takiej propozycji.
- Tak, pewnie. - powiedział szybko. - Znaczy jeszcze nikt mi nie pozował, więc nie wiem jak wyjdzie.
- Spokojnie, fajnie być tą pierwszą. - mrugnęła do niego. Martina kompletnie zapomniała o tym, że jest z Federico. Zresztą to tylko rozmowa. Dziewczyna odwróciła głowę w stronę parkietu.
- Może chciałabyś zatańczyć? - natychmiast spojrzała na Leona i posłała mu uśmiech.
- Z chęcią. - oboje wstali ze swoich miejsc i ruszyli na parkiet. Z początku taniec był nieśmiały, ale po chwili oboje się rozkręcili.

   Leon zadowolony wracał do domu. Całą noc tańczył z Violettą. Gdy wszedł do sypialni i spojrzał na zegarek była godzina trzecia nad ranem. Rozebrał się do samych bokserek i nie mając na nic więcej siły, położył się na kanapie i natychmiastowo zasnął.

Rozdział 2 "Jesteś jej bratem?"

   Szatyn gdy wracał do domu było już późno. Był na piwie z Diego. Rozmawiali, śmiali się i wypili więcej alkoholu. Zielonooki nie pije dużo. W sumie to był jego drugi raz. Chłopak chwiejnym krokiem wszedł do domu, podszedł do kanapy i rzucił się na nią. Nie minęło dużo czasu żeby zasnął.

   Wstał, ale ponownie opadł na starą sofę. Mieszkał sam, ale to nie jego wina. Miał trudne dzieciństwo. Spojrzał w stronę okna. Było jasno. Przypomniało mu się, że musi iść do szkoły. W ekspresowym tempie wstał, poszedł do łazienki, wykonał poranne czynności i pobiegł starymi schodami do swojego pokoju na piętrze. Ubrał czarną koszulkę z krótkim rękawem. Na to bluzę, też czarną, z kapturem i jeansy. Ubrał swoje ulubione trampki i wybiegł z domu.
   Do szkoły spóźnił się niecałe pięć minut. Wpadł zdyszany do klasy. Wszyscy się na niego spojrzeli. Przeprosił i zajął wolne miejsce, które tym razem było wolne obok szatynki.
- Hej. - uśmiechnęła się do niego. Odwzajemnił gest, gdy tylko zauważył z kim siedzi.
- Cześć. - do końca lekcji matematyki nie odzywali się do siebie. Ten dzień w szkole minął Leonowi bardzo spokojnie.
   Verdas wytarł spocone ręce o fartuch i chwycił tackę, na której stały cztery szklanki pełne soku pomarańczowego. Podszedł do odpowiedniego stolika i rozsatwił naczynia. Zerknął na Violettę i lekko się uśmiechnął. Ta niespodziewanie odwzajemniła gest. Szatyn jeszcze bardziej zadowolony wyprostował się i już chciał odchodzić, ale zatrzymał go głos chłopaka, który przyszedł tu z Violettą, Ludmiłą i Diegiem.
- Ty jesteś ten nowy. Leon prawda? - spytał chłopak z wysoko postawioną grzywką. Zielonooki kiwnął głową, że się zgadza. - Usiądź z nami, porozmawiamy, bo nie było okazji. - zerknął na szatynkę.
- Niestety nie mogę. Muszę iść pomóc przy barze. - powiedział i odszedł. Odłożył tackę na ladę i zaczął wycierać szklanki. Przez cały czas przyglądał się szatynce. Brunetowi, który siedział naprzeciwko Violetty, nie podobało się to, że nowy chłopak w szkole cały czas obserwuje jego Violę. Czuł, że się nie polubią.
   Diego w pewnym momencie, po wymienieniu spojrzeń z Fede, podszedł do baru, przy którym stał jego nowy kolega. Bardzo polubił szatyna, ale z Federico przyjaźnił się od kilku dobrych lat. Usiadł na wysokim krześle barowym.
- Podać coś? - Leon spytał się o to co zwykle.
- Nie, chciałem porozmawiać. - szatyn spojrzał zdziwiony na Diego. - Chodzi o Violettę. - Verdas jeszcze bardziej się zdziwił. - Wiem, że ci się spodobała, ale to nie jest dziewczyna dla ciebie. Polubiłem cię koleś, ale zrozum, że nie jesteś w jej typie.
- Jesteś jej bratem? - Hernandez zaczął się śmiać.
- Nie. - odpowiedział uspokajając się. Szatynowi z jednej strony zrobiło się lżej, ale z drugiej smutno. Brązowooka naprawdę mu się spodobała i wiedział, że jest inna niż wszystkie dziewczyny jakie spotkał do tej pory. - Jesteś prawiczkiem, a ona miała najdłużej chłopaka przez ponad dwa tygodnie.
- Dzięki, że mi powiedziałeś. - szatyn uśmiechnął się sztucznie. Diego kiwnął głową i odszedł do reszty przyjaciół.

   Tego dnia Leon wszedł do szkoły już nie tak uśmiechnięty jak wczoraj. Po wczorajszej rozmowie z Diego, zrozumiał, że Violetta to dla niego za wysokie progi. Postanowił, że odpuści. Wszedł do klasy, w której miał mieć teraz matematykę. Usiadł na swoim miejscu. Castillo jeszcze nie było. Rozpakował się i położył głowę na ławce. Do rozpoczęcia lekcji zostało jeszcze kilka minut, a zielonooki miał ochotę zasnąć i śnić. Śnić o dziewczynie, która właśnie usiadła obok niego. Szybko się poderwał. Uśmiechnął się w jej stronę i przywitał. Odpowiedziała mu tym samym. W pewnym momencie przypomniało mu się co mówił Diego, więc przestał się uśmiechać.
- Co ci tak nagle mina zrzedła? - spytała w tym samym czasie co dzwonek.
- Wydaje ci się. - machnął ręką i do klasy weszła nauczycielka matematyki. Do końca lekcji nie zamienili ani słowa.
   Następna była biologia z panią Hernandez. Znaczy z Angie. Leon zastanawiał się czy Diego jest jakoś spokrewniony z nauczycielką. Przecież mieli tak samo na nazwisko, ale także mógłby być to przypadek. Szatyn usiadł obok kolegi i zaczął wpatrywać się w Violettę. Widział połowę jej twarzy. Widział jej szeroki uśmiech. Nawet sam się uśmiechnął pod nosem. Diego akurat chciał powiedzieć coś Leonowi, ale gdy zobaczył jak ten przypatruje się Castillo i z jakim uśmiechem, zrezygnował. Mimo tego, że od kilku lat przyjaźnił się z Federico, nie mógł tego zrobić. Postanowił, że dzisiaj jeszcze z nim porozmawia.
- Leon. - szatyn nie zareagował. - Leon. - brunet powtórzył głośniej, ale nadal nic. - Leon. - tym razem go szturchnął.
- Co? - zielonooki był zdezorietowany.
- Wolałem cię, ale ty nie reagowałeś i dobrze wiem dlaczego. Przyglądałeś się Violettcie.
- Nie, dałem sobie spokój tak jak mi radziłeś.
- Dobra, spotkajmy się dzisiaj o 20 w tym samym klubie co ostatnio.
- Zgoda, ale nie mam zamiaru pić tyle samo co wtedy. - obaj się zaśmiali. Hernandez kiwnął głową, że rozumie. Nagle dziewczyny się do nich odwróciły.
- Idziecie gdzieś dzisiaj? - spytała blondynka. Oboje kiwnęli twierdząco głowami. - To gdzie się spotykamy? Razem z Violettą mamy ochotę zaszaleć. - dziewczyny się zaśmiały. Brunet westchnął, ale gdy spojrzał na Leona, zrozumiał, że to może nawet lepiej jeżeli przyjaciółki pójdą z nimi.
- Przyjdę po was. - kiwnęły głowami i odwróciły się przodem do tablicy.

   Hernandez usiadł na ławce przed szkołą obok Federico. Młodzi mężczyźni siedzieli chwilę w ciszy, którą przerwał Pasquarelli.
- Nowy dał sobie spokój z Violettą? - nadal patrzył przed siebie, tak jak jego przyjaciel.
- Nie, a ja nie mam zamiaru go powstrzymywać. - Diego spojrzał na kumpla. - Fede, dobrze wiesz, że między tobą a Violettą nie jest za dobrze i prędzej czy później i tak się rozstaniecie. Przykro mi stary, ale polubiłem tego nowego. Pamiętaj, że zawsze ci pomogę, ale nie teraz. Nie w tym wypadku. - Hernandez wstał z ławki, spojrzał ostatni raz dzisiaj na swojego przyjaciela i miał nadzieję, że się nie wkurza na niego.
- Spoko, rozumiem. Wiem, że muszę załatwić to sam, bez twojej pomocy.
- To co jest między tobą a Violettą to tylko przyzwyczajenie. Nie czujecie nic do siebie. Muszę lecieć, ale jakby co, dzwoń. - pożegnał się i odszedł. Musiał przygotować się przecież do klubu.

   Leon w tym samym czasie wracał do domu. Dzisiaj miał wolne w pracy, więc poszedł dłuższą drogą. Była ładna pogoda, więc dlaczego miałby nie skorzystać? Przechodząc przez park zauważył Violettę. Chciał do niej podejść, ale uprzedził go jakiś chłopak.

Rozdział 1 "To Danny"

   Młody chłopak wszedł do dużego budynku szkoły. To jego pierwszy dzień. Udał się do gabinetu dyrektora, gdzie odbył z nim rozmowę i dostał od niego plan lekcji. Szatyn wziął plecak i ruszył w kierunku swojej szafki. Zostawił tam niepotrzebne książki i zeszyty. Spojrzał na kawałek papieru, który trzymał w ręce i udał się pod odpowiednią salę. Zapukał i gdy usłyszał, że może wejść, tak zrobił. Przy biurku siedziała młoda kobieta, która gdy tylko go zobaczyła - wstała. Poprosiła go na środek.
- Ty jesteś Leon Verdas? - spytała, gdy chłopak rozglądał się po sali. Kiwnął twierdząco głową. - Jestem Angeles Hernandez, ale mów mi Angie. Jestem twoją wychowawczynią, to twoi koledzy z klasy, a teraz trwa godzina wychowawcza. Gdybyś mógł, to przedstaw się reszcie.
- Nazywam się Leon Verdas i jestem z Meksyku. - powiedział i zauważył jedyne wolne miejsce.
- Dobrze, zajmij miejsce. - kobieta uśmiechnęła się do niego. Zielonooki podszedł do ostatniej ławki, gdzie siedział, mniej więcej jego wzrostu, brunet. Usiadł obok niego.
- Hej, Diego. - chłopak z ławki wyciągnął w jego kierunku rękę, którą szatyn uścisnął.
- Leon. - nagle z ławki przed nimi odwróciły się dwie dziewczyny. Ta przed nim była blondynką o niebieskich oczach, natomiast druga była szatynką o czekoladowych oczach. Obie były ładne, ale szatynowi od razu bardzo spodobała się ta druga.
- Ludmiła, miło mi. - blondynka wyciągnęła w jego kierunku rękę uścisnął ją tak samo jak szatynki.
- Violetta. - dziewczyna uśmiechnęła się do niego. Szatyn nie mógł oderwać od niej wzroku. W końcu to zrobił, gdy obie dziewczyny odwróciły się do niego plecami. Pani, a może raczej panna Hernandez zwróciła im uwagę. Nie minęło pięć minut, a na ławce chłopaków wylądował kawałek papieru. Diego szybko rozwinął poskładaną na kwadracik karteczkę. Przeczytał co było na niej napisane i podał ją Leonowi.
- To do ciebie. - zaintrygowany chłopak chwycił liścik i szybko przeczytał jego treść.

Spotkamy się po szkole?

Miał nadzieję, że napisała to Violetta. W ekspresowym tempie chwycił długopis.

Zależy z kim

Złożył karteczkę w mniej dokładny kwadracik i podał Ludmile. Nie widział co się dzieje z karteczką. Po chwili wróciła do niego.

Dowiesz się dopiero na spotkaniu

Zanim cokolwiek napisał, spojrzał na kolegę z ławki. Brunet czując na sobie czyjeś spojrzenie odwrócił głowę w tamtą stronę. Okazało się, że to nowy mu się przygląda. Podsunął mu ten sam liścik.
- Wiesz może czyje to pismo? - Diego uśmiechnął się lekko i kiwnął delikatnie głową na tak. - A powiesz mi?
- Dowiesz się na spotkaniu. - zaśmiał się lekko. Szatyn wywrócił oczyma. - Dobra, dlatego że jesteś nowy i nic nie wiem to ci powiem. To pismo tamtego chłopaka, który siedzi w pierwszej ławce. - wskazał przed nich. Leon spojrzał zdziwiony na chłopaka. - To Danny, wystarczy, że powiesz mu, że nie interesują cię chłopcy, to nie będzie cię zaczepiał. Chyba, że cię interesują.
- Nie, jasne, że nie. Jestem hetero. Zresztą w klasie macie bardzo ładne dziewczyny. - brunet zauważył, że gdy to mówił przyglądał się Violettcie.
- Spoko. - zaśmiali się obaj.

   Szatyn siedział na ławce pezed szkołą i rozmawiał z Diego. Zastanawiał się, czy może nazwać już go przyjacielem. Miał nadzieję, że tak będzie, bo brunet był naprawdę fajny. Nagle temat ich rozmowy zszedł na dziewczyny.
- Spodobała ci się Violetta, co? - brunet zadając to pytanie nadal był wpatrzony w brunetkę stojąca przy drzwiach do budy.
- Aż tak to widać? - szatyn podrapał się po karku.
- Wiesz, trudno nie zauważyć. - zaśmiał się. - Mam nadzieję, że nie jesteś gościem, który raz przeleci i zostawi? - spojrzał poważnie na kolegę. Leon się zdziwił. Zastanowiło go co może łączyć jego towarzysza i śliczną szatynkę.
- Nie, ale nie ukrywam, że szarpnąłbym jak Reksio szynkę. - brunet zaśmiał się, ale po chwili spoważniał.
- Na pewno?
- Tak, bo - szatyn się zaciął. Nie chciał mówić tego chłopakowi, który pewnie już nie jedną przeleciał.
- Bo?
- Bo nie jestem taki. Zresztą nieważne. - brunet chwilę milczał.
- Jeszcze żadnej nie przeleciałeś?
- Cicho.
- Czyli zgadłem. - Diego się zaśmiał.
- To nie jest śmieszne. Mam problemy z dziewczynami. Wszystkie okazywały się zwykłymi szmatami, albo gdy znalazła się jakaś normalna to zostawiała mnie przez powiedzenie jej mojej tajemnicy, którą nie jest tylko to, że jestem prawiczkiem.
- Jesteś prawiczkiem? - odezwał się damski głos. Spojrzeli do góry i zobaczyli dziewczyny z ławki przed nimi. - Violetta, chłopak w sam raz dla ciebie. - zaśmiały się obie. - Viola zawsze chciała zozprawiczyć swojego chłopaka, ale każdy już nim nie był. - Leon uśmiechnął się sztucznie.
- Nie przejmuj się stary. - Diego poklepał go po ramieniu. - Każdy facet nim kiedyś był.

Pierwszy rozdział nowej historii. Jaką tajemnicę ma Leon? Może okaże się w następnym albo w trzecim. To opowiadanie mam zamiar pisać najdłużej i jestem ciekawa jak to wyjdzie. Do następnego, który nie wiem kiedy, ale niedługo. Może nawet za tydzień, albo w środku tygodnia. Jeszcze zobaczę.